ആകാശം പൊള്ളിക്കിടക്കുന്നൊരു തകിടായിരിക്കുന്നു.
മഴ
ചില്ലുകാലുകൾ പിൻ വലിച്ചു
മറഞ്ഞിരിക്കുണ്ട് എവിടെയോ.
താഴെ
വെന്തുമലച്ചു കിടക്കുന്ന
ഭൂമിയുടെ വേവുപാകം നോക്കി
ഓടിനടക്കുന്നുണ്ട്.
മനുഷ്യരാണ്.
വിശന്നിട്ടാണ്.
അവർക്ക് തൊട്ടുകൂട്ടാൻ കറിയൊന്നും വേണ്ടി വന്നേയ്ക്കില്ല.
അടുക്കളയിൽ
അമ്മ മുടി മാടിക്കെട്ടി
മുഖം അമർത്തിത്തുടയ്ക്കുന്നു.
കണ്ണീരല്ല.
വിയർപ്പാണ്.
അപ്പോൾ ആകാശത്തിലെ
വെളുത്തുപുകയുന്ന മേഘങ്ങളത്രയും
വിയർത്ത് പെയ്യുന്നത്
ആരോ കിനാവു കാണുന്നു.
മഴയല്ല.
കരച്ചിലാണ്.
No comments:
Post a Comment